spektakl „Grimm” - Mediateka CK ZAMEK

„Grimm”

„Służą wychowaniu i nauczaniu. Pomagają w osiąganiu autonomii, poczucia własnej wartości, integracji i zdolności do utrzymywania znaczących i trwałych więzi z innymi. Pomagają człowiekowi w staniu się panem własnego oblicza” – tak o mocy baśni pisała Danuta Danek w posłowiu do książki „Cudowne i pożyteczne. O znaczeniach i wartościach baśni” Bruno Bettelheima.

Nas w baśniach najbardziej interesuje to, że trzeba je opowiadać. Baśń powinna być opowiedziana i wysłuchana. Ten, kto opowiada i ten, kto słucha muszą być w żywym, czujnym, emocjonalnym kontakcie. To warunek, by poznać samego siebie – bez tego nie można poznać innego.
Wejdźcie w ten magiczny krąg opowiadaczy i słuchaczy! Podążajcie za aktorami Teatru pod Fontanną w świat baśni braci Grimm.

Teatr pod Fontanną to nieformalna grupa teatralna utworzona w 2016r., w ramach zamkowego programu „Teatr powszechny”. Tworzą ją członkowie pracowni teatralnych działających przy „Domach pod fontanną” – dwóch ośrodkach prowadzonych przez Stowarzyszenie „Zrozumieć i Pomóc” zajmujących się rehabilitacją społeczno-zawodową osób po kryzysach psychicznych. Grupa ma w swym dorobku trzy doskonałe przyjęte przez krytykę i publiczność spektakle: delikatną, intymną „Niszę”, porywające „Wesele” – z tańcami, muzyką na żywo i z Polaków o życiu rozmowami (spektakl znalazł się w finale konkursu The Best OFF”) oraz absurdalnie abstrakcyjną, piękną plastycznie i muzycznie „Fioletową krowę” złożoną z lapidarnych, humorystycznych wierszyków przedstawiających słodko-gorzki obraz świata i nas samych.

Opiekunem artystycznym grupy, pomysłodawcą i reżyserem wszystkich jej spektakli jest Janusz Stolarski – aktor, absolwent PWST im. Solskiego w Krakowie. Występował w: Drugim Studio Wrocławskim, Państwowym Teatrze w Kielcach, Teatrze Polskim w Poznaniu, grupie teatralnej Sekta Lecha Raczaka, Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu, Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu, Teatrze Studio w Warszawie i Orbis Tertius Trzecim Teatrze Lecha Raczaka. Gościnnie brał udział między innymi w spektaklach „Don Juan” i „tryptyk wyspiański” w Teatrze Starym w Krakowie, „Rzeźnia Lila Róż” Teatru Usta Usta w reżyserii Marcina Libera oraz „Przypadki Pana von K.” Polskiego Teatru Tańca.

Od 1994 roku współtworzy Stowarzyszenie Teatralne ANTRAKT. Jest laureatem wielu nagród za monodramy, w tym Grand Prix na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu (1991) za „Ecce Homo”, nagrody specjalnej Jury Drugiego Międzynarodowego Festiwalu Monodramów Krajów Nadbałtyckich – Kowno 2010 za spektakl „Kod” i wielu innych. Od lat prowadzi warsztaty teatralne w kraju i za granicą (Niemcy, Rumunia, Mołdawia, Hiszpania, Francja).

Teatr pod Fontanną

Koncepcja i reżyseria: Janusz Stolarski

Zdjęcie zostało wykonane na chwilę przed rozpoczęciem spektaklu. Widownia jest jeszcze oświetlona. Widzimy trzy pierwsze rzędy publiczności siedzącej tyłem. Przestrzeń sceniczna jest jeszcze zaciemniona. Mimo to dość dobrze widoczna jest scenografia spektaklu zbudowana z siedmiu białych, szerokich pasów tkaniny. Zawieszone pod sufitem opadają, płynnie układając się na płaszczyźnie podłogi. Środkowy pas przykrywa dodatkowo długi stół, przy którym ustawiono symetrycznie ciemne krzesła. Jedyną postacią obecną na scenie jest kobieta stojąca po lewej stronie i ubrana w ciemną sukienkę. Wyciągnięta z mroku przez snop światła rzucony z reflektora czeka na początek przedstawienia, spokojnie wpatrując się w widownię. Dominującym elementem fotografii są duże litery wyświetlone wysoko na opadających z sufitu pasmach tkaniny. Tworzą one napis będący jednocześnie tytułem spektaklu: GRIMM.

Fotografia przedstawia scenę spektaklu w szerokim ujęciu. Zza pasów jasnej tkaniny wydobywa się światło tworzące niezwykły, odrealniony obraz rozgrywającej się sceny na pierwszym planie. Kilkanaście postaci ginących w mroku porusza się w różnych kierunkach. Widzimy jedynie zarysy ich sylwetek mieszające się z cieniami rzucanymi na pasy tkaniny i podłogę. Niezwykły efekt wzmacnia dym, świadomie użyty przez twórców spektaklu. Wykonana w sepii i czerni fotografia oddaje baśniowy charakter przedstawienia.

Zdjęcie przedstawia centralną część przestrzeni, w której odbywa się spektakl. Cztery pasy tworzącej scenografię tkaniny podświetlone są na fioletowo, a piąty, środkowy, na błękitno. To przed nim stoi dwóch mężczyzn trzymających przy ustach mikrofony. Mężczyzna po lewej ubrany jest w garnitur, a stojący po prawej w sweter i niebieskie dżinsy. Stoją u szczytu długiego stołu okrytego białą tkaniną. Po jego obu stronach blatu siedzą aktorzy. Ich sylwetki giną w mroku. Wyraźnie widoczne są jedynie leżące na stole ręce.

Na zdjęciu widzimy wyraźnie dwie kobiety, siedzące na skraju pokrytego białą tkaniną stołu. Ukazane są od kolan w górę. Kobieta po lewej stronie ekspresyjnie krzyczy do mikrofonu, w kierunku wskazywanym wyciągniętą do przodu lewą ręką. Jest ubrana w bordową bluzkę i ciemne spodnie. Nałożone na głowę słoneczne okulary przytrzymują jej kasztanowe, poprzetykane siwizną włosy. Druga kobieta, ubrana w niebieską bluzkę i ciemne spodnie, nie jest aż tak ekspresyjna. Wydaje się jednak wspierać przekaz koleżanki, wskazując prawą ręką w tym samym kierunku. W lewej trzyma mikrofon. Ma długie, ciemne włosy i duże, okrągłe okulary w drucianej oprawie. Po obu stronach siedzących postaci widać zarysy twarzy dwóch innych kobiet pogrążone w mroku.

Zdjęcie dzieli się na dwie części. Po prawej stronie siedzą obok siebie trzy kobiety. Widzimy ich pełne sylwetki. Wszystkie mają na nosie okulary. Ich uwaga skupia się na dużym okrągłym sicie spoczywającym na kolanach aktorki siedzącej najbardziej na lewo. Z pochyloną głową, w skupieniu, patrzy na swoją prawą rękę zanurzoną w sicie. Kobieta siedząca w środku, z założoną nogą na nogę, opowiada o czymś. Podnosi do ust trzymany w prawej dłoni mikrofon. Twarz trzeciej postaci widzimy z profilu. Uważnie przygląda się trwającej scenie. Na drugiej, odciętej grubą ciemną plamą części obrazu po lewej widzimy oświetloną ciepłym, żółtym światłem tłumaczkę języka migowego. Ma długie, połyskujące ciemne włosy, z grzywką nad okularami. Jej postać, ubrana w czarną sukienkę, ciemne buty i rajstopy, zlewa się z mrocznym tłem. Wyraźnie widoczna jest jedynie twarz i ręce od łokci w górę, złożone w znak języka, którym się posługuje.

Zdjęcie w szerokiej pespektywie przedstawia całą przestrzeń, na której odgrywany jest spektakl. Siedem pasów tkaniny budującej scenografię podświetlonych jest na niebiesko. Opadając pionowo z sufitu, przechodzą płynnie w poziom i biegną dalej w kierunku widowni. Ich pionowy odcinek stanowi tło, na którym wyświetlone są białe, okrągłe plamy imitujące rozgwieżdżone niebo. W centrum fotografii znajduje się biały stół, ustawiony prostopadle. Po jego obu stronach siedzi symetrycznie dziesięcioro aktorów. Ich uwaga skierowana jest na główną postać fotografii – stojącą na stole i widzianą z boku kobietę o krótkich, rudych włosach. Pochylona do przodu prawą rękę ma uniesioną na wysokości głowy. Lewą podaje mężczyźnie ubranemu w ciemny garnitur, który stoi po lewej stronie stołu. Kompozycję zdjęcia uzupełnia ciemna sylwetka osoby siedzącej w prawym dolnym rogu, przypatrującej się całemu wydarzeniu.

Centralną postacią fotografii jest starsza kobieta. Bardzo wyraźnie oświetlona siedzi przodem na szczycie stołu przykrytego białą tkaniną. Ma siwe, średniej długości włosy. Górną część pełnej zmarszczek twarzy przykrywają okulary w ciemnej oprawie z zieleniącymi się szkłami. Jest zamyślona. Kieruje wzrok lekko w dół, w swoją prawą stronę. Ubrana jest w biały sweterek w delikatne, poziome ciemne paski. Na niego założony ma rdzawy, wełniany bezrękawnik. W opartych o stół rękach trzyma papierowy kubek. Jej sylwetkę widzimy na szarym tle. Po obu stronach postaci jest o wiele ciemniej. Na niemal czarnym tle rysują się sylwetki kilku siedzących przy stole osób. Najwyraźniej widoczny jest profil młodego, łysiejącego mężczyzny.

Zdjęcie przedstawia dwie aktorki biorące udział w spektaklu. Siedzą na obiekcie w formie walca, przez który przebiega pas białej tkaniny. Ich stopy wiszą w powietrzu, nie dotykając podłogi. Pełne sylwetki kobiet widzimy frontalnie, głowy mają jednak zwrócone ku sobie nawzajem. Kobieta po prawej o jasnych włosach opowiada coś. Prawą rękę unosi nad głową. W lewej trzyma mikrofon. Ubrana jest w niebieski wełniany sweter i ciemne spodnie, na których namalowane są kolorowe kwiaty. Kobieta o ciemnych włosach, po lewej stronie, zasłuchana jest w opowieść drugiej kobiety. Widzimy jej profil i wyraźny, rysujący się na twarzy uśmiech. Ubrana jest w bluzkę z długimi rękawami w biało-szare poziome pasy i niebieskie dżinsy. W ułożonych na udach dłoniach trzyma mikrofon. Tło, na którym widzimy obie kobiety, jest niebiesko-szafirowo-czarne.

Muzyka: Paweł Paluch
Scenografia: Tomasz Ryszczyński
Projekcje wideo: Tomasz Jarosz
Światła: Arkadiusz Kuczyński, Jacek Raczkowiak
Realizacja dźwięku: Piotr Kazimierz Wiśniewski
Tłumaczenie na polski język migowy: Olgierd Kosiba, Aleksandra Włodarczak
Aktorzy: Aldona Wiśniewska, Piotr Bekasiak, Tymoteusz Ćwierzyk, Łukasz Gnioch, Agnieszka Grabia, Krzysztof Kowalczyk, Hanna Kubaszewska, Urszula Matuszewska, Paweł Nyga, Agnieszka Olszewska, Krystyna Pilecka, Michał Przybytkowski, Justyna Romanowska, Julia Sobczyńska, Urszula Stachowiak, Magdalena Treichel, Zbigniew Zbitkowski
Produkcja: CK ZAMEK w Poznaniu
Premiera: 9.10.2019 r.

Więcej o spektaklu na stronie CK ZAMEK: https://ckzamek.pl/wydarzenia/5131-teatr-powszechny-grimm-rez-janusz-stolarski-teatr-/
Recenzja portalu kultura.poznan.pl : https://kultura.poznan.pl/mim/kultura/news/relacje-recenzje-opinie,c,9/straszne-rzeczy,138423.html