Festiwal Ethno Port Poznań

IDEA

Idea Ethno Portu została zbudowana na przekonaniu o równości kultur, do których dostęp tak bardzo ułatwił dzisiejszy zglobalizowany świat. Wymiana myśli, ludzi i przejawów artystycznej aktywności nabrały w nim przyspieszenia, przynosząc szereg nowych, nieznanych wcześniej zjawisk. Wielość i różnorodność przekazu, będąca szansą na poszerzanie horyzontów i zdolności poznawczych, ma także swoje negatywne konsekwencje. Rodząc wewnętrzny niepokój, sprzyja poczuciu zagubienia i chaosu. Zapraszając festiwalową publiczność na spotkanie z innym, nowym i nieznanym, staramy się wyciszać i oswajać pojawiające się lęki pokazując, że źródłem nadziei na dobry, piękny, pełen radości i koloru świat, że istnieją wciąż te same podstawowe ludzkie wartości – tolerancja, otwartość i szacunek dla drugiego człowieka.

pobierz katalog festiwalowy (2008-2017)

MUZYCY O MUZYCE (film z festiwalu 2018)

Andrew Cronshaw o festiwalu (Ethno Port z dystansu 2020)

KONCERTY / MUZYKA

Portretowe zdjęcie przedstawia ciemnoskórą kobietę wykonującą utwór. Artystka ubrana jest w luźną jasnoróżową suknię. Uchwycona została w tanecznej pozie, z uniesioną prawą ręką. Uśmiecha się szeroko, jest radosna, emanuje energią. Jej szyję zdobi krótki sznur grubych, pomarańczowych korali. W tej samej barwie są dwie identyczne bransolety na jej prawym nadgarstku. Głowę ozdobiła ażurową czapeczką z pereł. Tło zdjęcia jest czarne. Z lewej strony pada światło scenicznej lampy. Na twarzy i sukni kobiety powstaje w ten sposób światłocień, przywodzący na myśl barokowy obraz. Na środku plakatu znajduje się biały napis Ethno Port Poznań (literka „E” odwrócona w lewą stronę), ze schematycznie, odręcznie narysowaną tańczącą postacią wyskakującą z litery „H”. W lewym górnym rogu nieaktualny już logotyp CK Zamek, w prawym: Poznań 2008, Rok Klimatu i Środowiska. W dolnej części nazwiska artystów oraz nazwy zespołów. Pod plakatem znaki firmowe kilkunastu sponsorów festiwalu.

Na białoróżowym, wzorzystym tle znajduje się grafika przedstawiająca stojącą na wprost nas czarną postać przypominającą człowieka. Poszczególne części ciała człowieka powstały z instrumentów. Centralnym punktem plakatu jest brzuch postaci - perkusyjny bęben basowy. Podparty jest dwiema chudziutkimi nóżkami. Na powierzchni bębna wycięty został napis Ethno Port Festiwal, data 9-11 sierpnia 2012, oraz drobne, uproszczone rysunkowe postacie ludzkie i zarysy instrumentów strunowych. Przez napis prześwituje tło. Nad bębnem znajduje się połączona z nim harmonijkową szyją prostokątna głowa z okrągłymi oczami, wąsami stworzonymi z otworów rezonansowych skrzypiec i zębami z fortepianowych klawiszy. Prawym uchem jest trąbka, lewym waltornia. Kapeluszem są talerze perkusyjne. Postać ma tylko jedną, prawą dłoń, w której trzyma skrzypce. W lewym górnym rogu plakatu napis: Centrum Kultury ZAMEK zaprasza. W prawym, czerwone kółeczko z białym napisem Ethno Port Poznań. Cały plakat otoczony jest czarną ramką, od strony wewnętrznej zakończoną drobnymi, nieregularnymi trójkątami.

W centralnym punkcie plakatu znajduje się szaroniebieskie koło z napisem Centrum Kultury ZAMEK Ethno Port Poznań Festiwal (litera „E” w wyrazie Ethno odwrócona w lewo). Połączone z nim jest mniejsze, białe kółko z datą 12-15 czerwca 2014. Są to jedyne spokojne elementy plakatu. Otoczone są przez trzy kolorowe, bardzo wzorzyste, wywołujące złudzenia optyczne okręgi. Przypominają one układankę w kalejdoskopie lub bardzo gęste, zachodzące na siebie, stworzone przez dzieci papierowe łańcuchy choinkowe. Góra i dół plakatu wypełniona jest drobnymi, różnokolorowymi, przenikającymi się wzajemnie rombami. Dominujące kolory to żółty i niebieski.

Zdjęcie osoby w szalu w kratkę, z rozwianymi włosami, z niewidoczną twarzą. Zostało ono podzielone na sześć kwadratów, zabarwionych naprzemiennie (jak szachownica) na pomarańczowo i czerwono. Na pierwszym od lewej, pomarańczowym kwadracie, biały napis Ethno Port Centrum Kultury ZAMEK. Na trzech czerwonych kwadratach znajdują się daty koncertów, nazwiska artystów i nazwy zespołów. Pozostałe pomarańczowe kwadraty informują o dacie festiwalu: 17-19 czerwca 2016 oraz o towarzyszących festiwalowi warsztatach dla dzieci Małe Ethno.

Na zdjęciu znajduje się plakat do festiwalu 10. Festiwalu Ethno Port w 2017 roku. Na białym tle w centrum znajduje się wpisany szarymi literami znak Ethno Port. Po lewej, w tym samym kolorze znajduje się cyfrą napisana dziesiątka. Informuje nas o numerze kolejnej edycji festiwalu. Po prawej od loga znajduje się data jego trwania: 8-11 czerwca 2017. Wokół szarych liter znajdują się kolorowe, niebieskie przechodzące w granat, fiolet, dalej w pomarańcz, żółć i czerwień proste kreski. Składają się one zgrabnie w graficzne, syntetyczne kwiaty na górze i zboża na dole. Pod nimi adres internetowy festiwalu i małe loga organizatorów.

Plakat składa się z wielu plam barwnych o nieokreślonych kształtach. W górnej części czarna plama z napisem Ethno Port Festival, stanowi ona punkt centralny. Wokół niej rozlewają się promieniście kolejno żółta, czerwona, fioletowa, niebieska, znów czerwona, znów fioletowa. Barwy są żywe i nasycone. Po prawej stronie niebieskie kółko z napisem CK Zamek, 7-10.06.2018.

Centralnym punktem plakatu jest czarne koło z białym napisem Ethno Port Poznań. Od koła rozchodzą się liczne bordowe, równej długości promienie. Powstaje twór przypominający czarne słońce z bordowymi promieniami. Każdy promień jest otoczony dodatkowymi kreskami, wszystkie zaczynają się na obwodzie czarnego koła, są krótsze na górze i na dole, dłuższe po bokach. Tworzą w ten sposób owal wokół koła, a także wywołują złudzenia optyczne. Tło całego plakatu jest czarne. Na pionowej osi plakatu znajdują się trzy różnej wielkości koła przypominające planety. Po prawej stronie napis w pionie 4-6.09.2020 CK ZAMEK. W lewym dolnym rogu białe ikonki przypominające o konieczności utrzymania reżimu sanitarnego w związku z pandemią. Kolejno od góry są to: ikonka przypominająca o obowiązku noszenia maseczki, dezynfekcji rąk, utrzymaniu dystansu. Pod nimi biały napis: „Wsłuchaj się w świat”.

Każda edycja Ethno Portu jest inna, skomponowana z nowych koncertowych propozycji przywiezionych przez artystów kultywujących muzyczną tradycję swojego zakątka świata. Jednak kolejne festiwale są też pod pewnymi względami podobne. Łączy je jakość prezentowanej muzyki i jej różnorodność wykorzystywana przez organizatorów do budowania przemyślanej kompozycji całości wydarzenia. Na scenach prezentujących gatunek world music, któremu dedykowany jest festiwal, nowoczesne narzędzia zapisu i dystrybucji muzyki sprzyjają powstawaniu projektów mieszających gatunki, rytmy i melodie. Zaskakujące połączenia stylistyczne potrafią zaskoczyć świeżością i nowatorstwem. Panująca różnorodność przekazu wywołuje jednak wśród odbiorców także potrzebę uporządkowania indywidualnych fascynacji poprzez identyfikację z określonym, konkretnym rodzajem muzyki, zapewniającym poczucie przynależności do wybranej wspólnoty. Układając program koncertowy festiwalu, staramy się tworzyć przestrzeń dla obydwu tych zjawisk. Prezentujemy efekty międzykulturowej wymiany oraz te propozycje, które dbając o czystość formy, umacniają poczucie tożsamości.

Zdjęcie wykonane zostało podczas kameralnego koncertu w Scenie Nowej. W pomieszczeniu panuje półmrok, jedynie obszar pośrodku kadru jest oświetlony intensywnym, białym światłem. Wyraźnie odcięty idealnie prostymi liniami prostokątny fragment podłogi oraz podobnego kształtu projekcja na tylnej ścianie wyznaczają przestrzeń sceny. Siedzi tam, ze skrzyżowanymi nogami samotna postać. Mężczyzna ubrany jest na biało, na głowie ma czarny, wysoki kapelusz z dość szerokim rondem. Obok niego stoją dwa bębny. Projekcja za jego plecami przedstawia portretową fotografię uśmiechniętej kobiety o rysach twarzy wskazujących na pochodzenie z obszaru południowo-wschodniej Azji. Wokół sceny, na podestach ustawionych w kształt litery U, rysują się szare sylwetki widzów.

Energetyczny koncert na placu przed CK ZAMEK uchwycony w bardzo nietypowym kadrze. Prawa część fotografii przestawia tłumnie zebraną przed sceną publiczność w tanecznych pozach. Nad nią góruje gmach Zamku oraz błękitne niebo. Po lewej stronie natomiast znajduje się czarna scena pod czarnym dachem, a na niej kilku ubranych w czarno-żółte stroje muzyków. Dwóch z nich podskakuje i ma uniesione lewe ręce.

Fotografia zrobiona podczas jednego z nocnych koncertów plenerowych przedstawia rozentuzjazmowaną, tańczącą publiczność tuż pod sceną. Zarówno scena, jak i uczestnicy koncertu zalani są intensywnym, żółto-zielonym światłem. Na scenie też nie brak energii. Choć detale nie są wyraźne, muzycy ewidentnie dobrze się bawią. Otoczenie sceny spowija mrok, jedynie daleki księżyc rysuje się na niebie jasną plamą.

Jasna fotografia wykonana na Dziedzińcu Zamkowym przedstawia jedną z artystek biegnącą między siedzącymi na widowni ludźmi. Iva Bittová zdaje się frunąć wśród publiczności. Ubrana jest w żółtą sukienkę i kamizelkę. Jej ciemne włosy powiewają na wietrze. W lewej dłoni trzyma skrzypce, a w prawej smyczek. Wokół siedzą zaskoczeni, uśmiechnięci uczestnicy koncertu.

Zdjęcie ukazuje koncert z zupełnie odwrotnej perspektywy. Fotograf stanął na tyłach sceny i oto na pierwszym planie znalazły się cztery postacie muzyków siedzących na scenie, tyłem do obiektywu. W dalszej perspektywie przedstawiony jest zwarty tłum publiczności zwróconej przodem do artystów, a więc i do oka aparatu. Tło stanowią zabudowania ulicy Święty Marcin. Choć fotografia wykonana jest w jasny dzień, na całej jej powierzchni grają fioletowo-różowe refleksy z lamp scenicznych zawieszonych nad głowami muzyków.

Koncert w Sali Wielkiej CK ZAMEK. Dolna część fotografii jest prawie zupełnie czarna. Majaczą na niej niewyraźne zarysy ludzkich głów lub fragmentów postaci. Licznie zebrani słuchacze zwróceni są w stronę sceny, która wypełnia górną część fotografii i totalnie kontrastuje z tym, co na dole. Na scenie znajduje się trzech muzyków, instrumenty (widoczne: dwie gitary i perkusja) i trochę sprzętu. Wszystko jest jasno oświetlone. Za plecami artystów wyświetlana jest ogromna projekcja – wielkie, rysunkowe płomienie na niebieskim tle. Kolory są niezwykle nasycone.

Fotografia ukazuje wycinek sceny, a na niej czterech artystów. Mężczyzna z tyłu stoi za wysoki stołem, na którego froncie przyczepiony jest banner „Masala Soundsystem”. Najbliżej obiektywu znajduje się wokalista uchwycony w tanecznej pozie. Artyści spowici są delikatnym, czerwonym blaskiem. Ciemną przestrzeń sceny przecinają wąskie, koliście rozchodzące się snopy niebieskiego światła.

Po płycie poznańskiego Starego Rynku, wśród kolorowych kamieniczek maszeruje kilku, czy nawet kilkunastoosobowa orkiestra. Na przodzie puzonista i dwaj trębacze. Za nimi widać fragmenty innych instrumentów dętych a także perkusyjnych. Wszyscy muzycy ubrani są w stroje stylizowane na tradycyjne ubiory z Algierii. Nad ich głowami rozciąga się błękitne niebo.

Fotografia składa się z kilku planów układających się piętrowo. Na pierwszym planie, u dołu, znajduje się publiczność stojąca tyłem do obiektywu, wpatrzona w scenę. Drugi plan, pośrodku kadru, to wielka scena oświetlona czerwonymi i niebieskimi reflektorami. Stoją na niej niewielkie postacie siedmiu muzyków. Trzeci plan to górujący za sceną gmach Zamku, podświetlony delikatnym, żółtawym światłem. Całość wieńczy skrawek intensywnie granatowego nieba.

Zdjęcie wykonane zostało ze sceny. Na pierwszym planie, po prawej, tyłem do obiektywu, stoją przy mikrofonach dwie wokalistki. Obie kobiety ubrane są długie, falbaniaste, barwne suknie rodem z Ameryki Południowej. Na strojach dominują: pomarańcz, czerwień i biel. Ciemne, upięte wysoko włosy artystek przepasane są pomarańczową tkaniną. Na dalszym planie znajduje się tłumnie zebrana w Sali Wielkiej publiczność. Głowy stojących najbliżej sceny uczestników koncertu zalewa jasne, białe światło. Pozostali giną w półmroku sali. Na skraju sceny siedzi kilkoro dzieci.

Dziedziniec Różany CK ZAMEK podczas jednego z koncertów. Fotografia wykonana tzw. „rybim okiem”, czyli obiektywem dającym szeroki kąt widzenia i zniekształcającym nieco obraz, przez co ma się wrażenie, że zdjęcie jest zakrzywione lub wręcz wypukłe. Na pierwszym planie publiczność siedząca na krzesłach rozstawionych na płycie dziedzińca. W dalszej perspektywie cały gmach Zamku oraz ustawiona przed nim scena. Nad całością – błękitne niebo z delikatnymi, białymi chmurami.

Zdjęcie zrobione zostało przez osobę stojącą tuż pod wysoką sceną. Ukazuje obraz widziany z tzw. „perspektywy żaby”. Centralnym punktem jest tu postać mężczyzny ubranego w tradycyjny strój podhalańskiego górala. Artysta stoi z uniesionymi rękami. Dalej widoczne jest wnętrze czarnej sceny -instrumenty, sprzęt nagłośnieniowy oraz rozmazane postacie innych muzyków. Nad ich głowami jaśnieją kolorowe plamy reflektorów. Fotografia wykonana została tzw. „rybim okiem” czyli obiektywem dającym szeroki kąt widzenia i zniekształcającym obraz, przez co ma się wrażenie, że zdjęcie jest zakrzywione, niemal półokrągłe.

Na pierwszym ciemnym planie publiczność sfotografowana od tyłu, zwrócona w stronę znajdującej się na drugim planie sceny. Głowy słuchaczy oświetlone są delikatnie fioletowym światłem. Na oświetlonej scenie widoczni są muzycy z instrumentami, W tle sceny widoczny jest motyw graficzny z festiwalu w 2016 roku, napis ETHNO PORT Centrum Kultury Zamek Poznań 17-19.06.2016

KONCERTY NA NASZYM OFICJALNYM KANALE

WARSZTATY

Integralną częścią festiwalu od jego pierwszej edycji są warsztaty muzyczne – instrumentalne, wokalne, rytmiczne, taneczne czy kompozytorskie. Spotkania te są poszerzeniem oferty koncertowej Ethno Portu, a prowadzą je artyści, występujący w głównym programie lub specjalnie zaproszeni goście i kolektywy muzyczne. Dla najbardziej świadomej i zaangażowanej publiczności festiwalowej jest to niezwykła okazja do zgłębienia różnorodnych technik wokalnych bądź gry na instrumentach oraz bliższego poznania tradycji muzycznych i tanecznych od Wielkopolski po Mauretanię i Brazylię. Aby poszerzyć krąg odbiorców, wybrani festiwalowi goście prowadzili również zajęcia regionie – w Mniszkach koło Międzychodu, we Wrześni, Szamotułach i Koninie w ramach cyklu Ethno Regio (2013 i 2015).

Mistrzowie prowadzący warsztaty w latach 2008–2020: Hossein Alizadeh i Pejman Hadadi (Iran), Debashish Bhattacharya (Indie), Bijan Chemirani (Francja/Iran), Ami Carmeli (Izrael), Dragan Dautovski (Macedonia), Zofia Dragan i Kapela Manugi (Polska), Adama Drame (Burkina Faso), Emam (Iran), Xurxo Fernandez i Quique Peón / Radio Cos (Hiszpania), Zohar Fresco (Izrael), Maciej Mustafa Giżejewski (Polska), Wiktor Golc I Papadram (Polska), Jacek Hałas (Polska), Diarmuind Johnson (Wielka Brytania), Olga Kamińska (Polska), Genowefa Lenarcik (Polska), Les Tambours de Brazza (Rep. Kongo/Francja), Lo Còr De La Plana (Francja), Dominik Muszyński (Polska), Noreum Machi (Repubika Korei), Malwina Paszek i Droryje (Polska), Joca Perpignan (Brazylia), Maria Pomianowska (Polska), Janusz Prusinowski (Polska), Marek Smok Rajss (Polska), Yvon Riou (Francja), Renata Rosa (Brazylia), Maciej Rychły (Polska), Republika Rytmu (Polska), Mariana Sadovska (Ukraina), Noura Mint Seymali (Mauretania), Alex Simu (Rumunia), Borys Słowikowski (Polska), Staff Benda Bilili (DR Kongo), Jean-Luc Thomas (Francja), Ghatam Giridhar Udupa (Indie), Chandran Vejattummal (Indie), Karol Wilkoszewski (Polska), Katarzyna Wińska (Polska), Witold Roy Zalewski (Polska), Piotr i Bogumiła Zgorzelscy (Polska), Michał Żak (Polska).

W Sali Prób o białych ścianach, na kolorowym dywanie siedzą w kręgu uczestnicy warsztatów muzycznych, prowadzonych przez Debashisha Bhattacharyą. Mają skrzyżowane nogi, dwóch z nich trzyma w dłoniach instrumenty – skrzypce i indyjski sitar. Na dywanie leżą również gitary i futerały na instrumenty. Prowadzący ma ciemne, półdługie włosy, ubrany jest w szmaragdową koszulę i ciemną kamizelkę. Dłonie ma ułożone jedna na drugiej, co sugeruje wyklaskiwanie rytmu. Warsztatowicze są skupieni i zasłuchani w mistrza.

Zdjęcie wykonane na łące w Starym Korycie Warty przedstawia grupę kilkunastu młodych osób siedzących w dużym półkręgu pod kolorowym namiotem. Wszyscy trzymają między kolanami duże afrykańskie bębny w kształcie kielicha oplecionego sznurem – to djembe. Prowadzący stoi przodem do warsztatowiczów, a djembe ma zawieszone na ramieniu na szerokiej taśmie. Uczestnicy są uchwyceni przez fotografującego w momencie wystukiwania dźwięków - mają uniesione dłonie nad swoimi bębnami i uważnie wpatrują się w mistrza. W oddali, po lewej stronie kadru zielona ściana drzew, a po prawej kolejne bębny oraz ekipa telewizyjna z kamerą filmująca zajęcia.

W dużej Sali wyłożonej drewnem na krzesłach siedzą uczestnicy i uczestniczki warsztatów wokalnych. To ponad dwadzieścia osób zwróconych twarzami do pieśniarki prowadzącej zajęcia, a plecami do fotografującego. W dłoniach trzymają kartki z tekstami kurpiowskich piosenek. W centrum zdjęcia znajduje się pani Genowefa, która prowadzi warsztaty. Ma krótkie, kręcone włosy i ubrana jest w biało-czarną sukienkę. Prawą dłoń ma lekko uniesioną, czym podkreśla linię melodyczną śpiewanej przez siebie pieśni. Za jej plecami cztery duże, pionowe okna wpuszczają światło słoneczne do pomieszczenia. Obok niej biały ekran oraz tablica z zapisanymi tekstami pieśni.

Pod białą pergolą, z której zwisają zielone liście siedzi sześć osób na drewnianych ławkach. Przodem do nich stoi wysoki mężczyzna prowadzący zajęcia. Mężczyzna ma wytatuowane przedramiona i długie dredy z tyłu głowy. Ubrany jest w czarną koszulkę z przypiętym identyfikatorem festiwalowym i luźne spodnie. W tle ma rozwieszoną barwną tkaninę z wzorem indyjskiej mandali. W dłoniach trzyma nieduży tamburyn. Trzech uczestników i trzy uczestniczki wpatrzeni są w prowadzącego, ci ukazani z profilu wyraźnie się uśmiechają, niektórzy trzymają w dłoniach nieduże instrumenty perkusyjne.

W wyciemnionym pomieszczeniu jedynym źródłem światła jest duży biały ekran. Przed nim Maciej Rychły, zwrócony twarzą do uczestników i fotografującego. Prowadzi warsztaty w formie prezentacji i wykładu. Ma długie, ciemne włosy spięte w kitkę z tyłu głowy, na twarzy ciemny zarost. Jego prawa ręka jest uniesiona, co sugeruje duże zaangażowanie w snutą opowieść. Na ekranie pojedyncze przedmioty pozornie niezwiązane z muzyką: sierp i inne narzędzia rolnicze lub kuchenne, rower, kocioł nad paleniskiem. U dołu i po prawej stronie fotografii majaczą niewyraźne, ciemne kształty.

Ciemną salę rozświetlona dzienne światło wpadające przez cztery duże pionowe okna. Z lewej strony fotografii stoi bokiem prowadzący zajęcia i gra na klarnecie. Za nim stolik, na którym leży futerał od instrumentu i butelka wody. Przed nim trochę niewyraźny, zaciemniony pierwszy rząd zasłuchanych uczestników warsztatów. Niektórzy wyklaskują rytm uniesionymi dłońmi. Na kolanach pierwszego uczestnika leży mały tamburyn. Za oknami zielone korony drzew i szczyty zabudowań uniwersyteckich.

W centralnym punkcie stoi mężczyzna o ciemnych włosach w niebieskiej koszulce z uniesionymi w górę palcami wskazującymi obu dłoni. Za nim, po prawej stronie, drugi mężczyzna w szarej bluzie, obydwaj śpiewają w kierunku uczestników. Z lewej strony uczestniczki warsztatów wokalnych, stoją swobodnie w półokręgu i trzymają przed sobą kartki z tekstami pieśni. Śpiewają wraz z prowadzącymi zajęcia. W tle, po prawej, za śpiewającymi niewyraźnie zarysowany fortepian, a nad nimi zawieszone reflektory. Po lewej stronie w tle pionowe okno, przez które wpadają promienie słoneczne.

Zdjęcie wykonane w dość ciemnym, piwnicznym pomieszczeniu ze ścianami z surowej czerwonej cegły. Na ścianach czarno-białe plakaty i duże fotografie. Pod sufitem biegną srebrzyste rury. Sześcioro uczestników warsztatów i prowadzący siedzą w ciasnym kręgu, blisko siebie. Przed sobą, lub obok siebie, mają rozrzucone kartki z nutami. Na wprost siedzi młody człowiek z półdługimi, ciemnymi włosami i trzyma na kolanach akordeon klawiszowy. Przed nim gitara klasyczna oparta o krzesło, za nim inny muzyk grający na tubie i kolejny z lutnią w dłoniach. Przed nimi siedzi dziewczyna w turkusowej opasce z pochyloną głową. Prowadzący zajęcia i uczestnicy z lewej strony fotografii są zwróceni bokiem lub plecami do fotografującego.

Jasne pomieszczenie ze skośnymi białymi ściankami i filarami oraz pomarańczową wykładziną. Z prawej strony, przy filarze na czarnym krześle siedzi mistrz prowadzący zajęcia – mężczyzna o ascetycznej twarzy i postawie, ubrany w t-shirt i dżinsy. Na kolanach trzyma w pionie bęben obręczowy przytrzymując go prawą dłonią od góry, a lewą od dołu, prawdopodobnie uderzając w membranę. W półokręgu ustawionych krzeseł siedzi trzynaście zasłuchanych młodych osób, kobiety i mężczyźni. Ubrani w kolorowe koszulki, wszyscy trzymają obręczowe bębny różnej wielkości i w podobny sposób jak prowadzący mają ułożone na nich dłonie.

Na pomarańczowej wykładzinie w pomieszczeniu o białych skośnych ściankach i filarach siedzi grupa uczestników warsztatów, mężczyźni i kobiety. Ubrani lekko i kolorowo, niektórzy z festiwalowymi identyfikatorami. Na wprost nich pod ścianą, również na podłodze zwróceni twarzą do fotografującego i uczestników, siedzą muzycy w wygodnych pozach. Kobieta i mężczyzna mają na sobie tradycyjne mauretańskie szaty, przed nimi niewyraźnie zarysowane instrumenty i mikrofon na statywie. Obok głęboki wózek z dzieckiem wokalistki. Atmosfera zdjęcia jest swobodna i rodzinna.

Zdjęcie wykonane w sali o ciemnych, wyłożonych drewnianą boazerią ścianach i z jasnym parkietem. Dwóch prowadzących warsztaty taneczne prezentuje układy nóg z uniesionymi w górze rękoma, w charakterystycznym galicyjskim tańcu. Za nimi grupa uczestników, w podobnych pozach wykonuje pierwsze taneczne układy. Wszyscy swobodnie ubrani, w dużych odstępach od siebie. Niektórzy uczestnicy mają bose stopy, Wzdłuż ścian ustawione są ciemne krzesła, na których rozłożone są gdzieniegdzie przedmioty należące do tańczących. Po prawej stronie siedzi na krześle ciemnowłosa dziewczyna. W tle za tańczącymi drzwi wejściowe do sali, a nad nimi rampa z reflektorami scenicznymi.

Zdjęcie przedstawia uczestników i prowadzących warsztaty siedzących w kręgu na czarnych krzesłach. Zwróceni twarzami do siebie, w skupieniu trzymają na kolanach różne instrumenty strunowe i perkusyjne. Dwaj mistrzowie siedzą po lewej stronie. To ciemnowłosi, dojrzali mężczyźni z czarnym zarostem, prezentujący uczestnikom oryginalne tradycyjne instrumenty pochodzące z Iranu – strunowy tar i bęben o nazwie tombak. Pomiędzy krzesłami leżą futerały na instrumenty, a z tyłu sali przy drzwiach stoi tablica z niewyraźnymi zapiskami.

warsztaty z Debasishem Bhattacharyą

warsztaty z Zofią Dragan

warsztaty rytmiczne - Borys Słowikowski

relacja z warsztatów Ethno Regio w Koninie

WSŁUCHAJ SIĘ W ŚWIAT

Od początku istnienia podczas Ethno Portu prowadzona jest intelektualna refleksja nad otaczającą nas rzeczywistością społeczną i kulturową. Obecność, pochodzących często z odległych regionów świata artystów, skłania do rozważań o zamieszkałej wspólnie planecie, o globalnych problemach i ich lokalnych konsekwencjach. Organizowane w trakcie Ethno Portu spotkania i dyskusje poprzedzamy zazwyczaj projekcjami filmów, odgrywającymi rolę wprowadzenia do rozmowy. Wśród najczęściej dotykanych w historii festiwalu spraw na pierwsze miejsca wysuwają się zagadnienia dotyczące migracji oraz zmian klimatycznych. Pierwszy z tematów jest dla nas szczególnie ważny. Dotykając przyczyn i uwarunkowań przemieszczania się milinów ludzi, zajmujemy się nie tyle teoretyczną stroną zagadnienia, co praktycznymi działaniami aktywistów, którzy niosą pomoc ludziom uciekającym przed wojnami, głodem i niedostatkiem.

Zdjęcie wykonane zostało w 2019 roku, w Kinie Pałacowym. Przedstawia trzy osoby biorące udział w rozmowie o kulturze hinduskich Baulów. Dwie z nich siedzą przy stole, trzecia natomiast stoi obok, po lewej stronie. Wszystkich widzimy na tle czarnej kurtyny. Centralną postacią na fotografii jest około sześćdziesięcioletni mężczyzna, ubrany w białą koszulę. W dłoni trzyma mikrofon. Patrzy na niego siedząca obok, po prawej stronie, kobieta w średnim wieku, w okularach, ubrana w ciemną sukienkę z krótkimi rękawami, w duże jasne grochy. Ubrana na czarno, stojąca po lewej stronie zdjęcia dziewczyna w okularach, wykonuje gest uniesionymi dłońmi. Jest to jeden ze znaków polskiego języka migowego, którego jest tłumaczką. Górna lewa i centralna część zdjęcia jest jasnym ekranem kinowym, na którym wyświetlono niewyraźnie napisy i symbole.

Zdjęcie wykonane zostało w 2017 roku, w Holu Głównym Centrum Kultury ZAMEK. Przedstawia fragment punktu informacyjnego festiwalu, przy którym odbywa się zbiórka pieniędzy prowadzona przez Polską Akcję Humanitarną. Centralną osią fotografii jest podłużny stół, którego pionowym przedłużeniem staje się oświetlony baner, z grafiką Ethno Portu. Na stole leży kolorowy obrus, a na nim wydawnictwa i papierowe puszki na pieniądze. Wokół stołu gromadzi się kilkanaście osób, z których większość znajduje się po lewej stronie. Z zainteresowaniem przeglądają druki, niektórzy rozmawiają lub zadają pytania znajdującym się po prawej stronie wolontariuszkom. Dwie z nich stoją, a dwie siedzą.

Zdjęcie zostało wykonane podczas realizacji „Garderoby świata”, jednego z elementów programu „Wszyscy jesteśmy migrantami”, w 2016 roku. Przedstawia atelier fotograficzne zaaranżowane w Holu Głównym CK ZAMEK. Największy obiektem na zdjęciu jest jasny ekran służący za tło dla pozujących osób. Dwie młode dziewczyny o blond włosach, ubrane w hinduskie sari, czekają na wykonanie pamiątkowej fotografii. Robiąca zdjęcie kobieta stoi przed nimi, odwrócona do nas tyłem. Na lewo od niej stoi czarne krzesło, a dalej, również odwrócona tyłem, dziewczyna. Najbardziej charakterystycznymi przedmiotami na obrazie są ustawione z obu stron ekranu parasole umieszczone na czarnych metalowych stojakach. Prawy jest jasny, a lewy ciemny. Spod obydwu wydobywa się światło lamp, gwarantujących profesjonalną jakość wykonywanej fotografii.

Zdjęcie wykonane zostało w 2016 roku podczas pikniku, organizowanego w ramach projektu „Wszyscy jesteśmy migrantami”, na schodach przed wejściem do CK ZAMEK. Dominującym elementem kolorystycznym fotografii są jaskrawo żółte parasole ogrodowe, widoczne od wewnątrz, na pierwszym i kolejnych planach. Pod parasolami ciągnie się długi wąski stół przykryty granatową tkaniną. Ustawiono na nim metalowe tace z porcjami jedzenia oraz, trochę głębiej, kuchenkę elektryczną z aluminiowym garnkiem średniej wielkości. Po prawej stronie stołu, pod kamiennymi portalami Zamku siedzą lub stoją cztery osoby wydające poczęstunek. Po lewej, na pierwszym i dalszym planach kilka osób sięga po jedzenie lub przypatruje się z zainteresowaniem sytuacji. Jest słonecznie, choć wiatr obrócił kartkę z ceną, dzięki czemu wiemy, że wszystkie produkty były dostępne za symboliczną złotówkę.

Zdjęcie zostało wykonane w podczas realizacji „Garderoby świata”, jednego z elementów programu „Wszyscy jesteśmy migrantami”, w 2016 roku. Zrobiono je na podeście schodów prowadzących do głównego wejścia do CK ZAMEK. Na pierwszym planie widzimy trzy postaci przebrane w polskie stroje ludowe. Młodzi mężczyźni trzymają ręce założone na wysokości piersi. Mężczyzna po lewej ma na sobie strój wielkopolski, a stojący po prawej klasyczny krakowski żupan i rozpoznawalną wszędzie czapkę z pawim piórem. Pomiędzy nimi uśmiecha się do nas, niższa o głowę od obu mężczyzn, ciemnoskóra dziewczyna. Jej wschodniosłowiański kostium dopełnia mocny akcent - zrobiony z bajecznie kolorowych kwiatów, stroik na głowę. Po prawej stronie zdjęcia, na drugim planie, widzimy fragment stołu, kilka sprzętów kuchennych i troje zajętych swoimi myślami ludzi. Po lewej, ubrana w letnie stroje para wychodzi z Zamku.

trailery

całe filmy

BANSURI GURU (cały film)

projekt Muzyka Odnaleziona

MAŁE ETHNO

Ethno Port to festiwal rodzinny. Uczestnikami koncertów są zarówno dorośli, młodzież jak i najmłodsi. I to właśnie dla tej ostatniej grupy, niezwykle dla nas ważnej, co roku przygotowujemy szereg spotkań i warsztatów pod wspólnym tytułem Małe Ethno. Zajęcia tego bloku prowadzone są w formie zabawy, uczą radości z odnajdywanych dźwięków i rytmów. Mówią o pięknie otaczającego nas świata, o jego różnorodności, potrzebie dbania o przyrodę i odpowiedzialnego życia na naszej planecie. Uczą też empatii i szacunku. Najważniejszym celem Małego Ethno jest jednak utrwalanie naturalnej u dzieci ciekawości i otwartości na „inność”.

Najmłodsi ethnoportowicze co roku: tworzą ozdoby i inne dzieła plastyczne inspirowane sztuką z najdalszych zakątków świata, budują instrumenty, rozmawiają, wcielają się w różne role, smakują, przebierają się, słuchają, grają, tańczą, fotografują, projektują… Często pretekstem do tych twórczych działań są ważne w naszym przekonaniu książki, czasami inspirujemy się kulturami krajów, z których pochodzą artyści występujący podczas danej edycji, niekiedy nawiązujemy do wystaw towarzyszących festiwalowi. Kilkanaście lat Ethno Portu to dziesiątki niezapomnianych, twórczych zajęć, wśród nich: muzyczne, rytmiczne, taneczne, fotoreporterskie, spotkania z różnymi kulturami (w tym z tradycjami mniejszości narodowych mieszkających w Polsce), zajęcia przybliżające lokalne tradycje i obrzędowość, ilustrowane muzycznie baśnie z różnych stron świata, warsztaty propagujące dbałość o środowisko i ekologiczne rozwiązania.

Na pierwszym planie, pod białym, płóciennym zadaszeniem, grupa kilkuletnich dzieci stoi przy perkusji uważnie słuchając prowadzącego warsztaty mężczyzny. Wokół, na krzesełkach siedzą dorośli. Większość składa ręce, jakby wyklaskiwali rytm. Scenerią warsztatów jest zalany słońcem trawnik przed Zamkiem.

Duża sala o grafitowych ścianach wypełniona jest dziećmi i ich opiekunami. Wszyscy siedzą w półkolu, na dywanach i poduchach. W skupieniu przyglądają się stojącemu pośrodku mężczyźnie, który opowiada baśnie. Pod sufitem zawieszona jest wielka, kolorowa tkanina w etniczne wzory.

Fotografia ukazuje grupę sześciorga młodych ludzi. Siedzą zwróceni w jednym kierunku, choć każdy patrzy w inną stronę. Dwaj chłopcy znajdujący się w środku kadru trzymają uniesiony duży arkusz papieru, prawdopodobnie przedstawiający siatkę pojęć. W centralnym jej punkcie widnieje duży napis: uchodźcy.

Przed spowitą w ciemnościach publicznością, w jasnej plamie światła rozgrywa się scena spektaklu lub może koncertu. Czworo dzieci i jeden mężczyzna z zapałem grają na etnicznych instrumentach. Przed nimi stoi postać w trawiastej spódnicy trzymająca przed twarzą dużą, żółtą maskę.

Na tle białej ściany, zalany jasnym światłem stoi zdobny namiot, typowy dla kultury Mahrebu, czyli krajów północno-zachodniej Afryki. Przed nim siedzi na dywanach liczna grupa dzieci i ich opiekunów. Z uwagą słuchają mężczyzny odzianego w długą, granatową tunikę. Na fotografii dostrzec też można detale zdradzające charakter spotkania – stroje, naczynia, produkty spożywcze.

Zdjęcie wykonane jest z góry. Przedstawia liczną grupę dzieci i ich opiekunów siedzących na drewnianej podłodze w jasnej, niedużej sali. Wszyscy zwróceni są w kierunku mężczyzny, wokół którego porozstawiane są różnej wielkości misy tybetańskie oraz pałeczki.

Zdjęcie przedstawia dwoje dzieci skupionych na fotografowaniu. Ich widziane od tyłu popiersia skąpane są w przygaszonym, niebieskim świetle. Nie wiemy, kogo fotografują, ale na pewno stoją przy krawędzi wysokiej, jasno oświetlonej sceny, na której porozstawiany jest sprzęt nagłośnieniowy.

Pośrodku wielkiej sali wystawienniczej, na szarej posadzce siedzi grupa dzieci i jasnowłosa kobieta. Pomiędzy nimi, na zielonej tkaninie leżą barwne kartki. Popielate ściany pomieszczenia zdobią wielkoformatowe obrazy przedstawiające malarstwo aborygeńskie.

Na fotografii uwiecznione zostały warsztaty budowania etnicznych instrumentów muzycznych. Uczestnicy znajdują się we wnętrzu wielkiej, barwnej jurty. Niektórzy stoją, inni siedzą na rozłożonych na trawie poduszkach. Fotografia jest niezwykle kolorowa i pełna ruchu.

Ethno Port 2019 spoty przygotowane przez Pracownię Animacji Filmowej CK Zamek

Ethno Port 2018 spoty przygotowane przez Pracownię Animacji Filmowej CK Zamek

Ethno Port 2017 spoty przygotowane przez Pracownię Animacji Filmowej CK Zamek

LUDZIE

Ethno Port to nie marka, event czy produkt przemysłu kreatywnego, choć oczywiście tego typu określeń można używać, jeżeli ktoś ma na to ochotę. Dla nas festiwal jest wspólnotą ludzi czerpiących radość ze słuchania razem wyjątkowej, pięknej, pełnej zaskakujących rozwiązań muzyki. Ethno Port to wybitni artyści, pogodni i pełni pozytywnej energii wolontariusze, wymagająca i wrażliwa publiczność oraz odpowiedzialna i sprawnie pracująca grupa producentów festiwalu.

Roztańczeni uczestnicy koncertu bawią się przed barierkami oddzielającymi publiczność od sceny. Na pierwszym planie cztery, roześmiane osoby w tanecznych pozach, oświetlone żółtym światłem bijącym od sceny. W tle widoczne są sylwetki kolejnych bawiących się osób.

Sala Wielka CK ZAMEK szczelnie wypełniona publicznością. Zdjęcie wykonane jest spod sceny w kierunku widowni. Zasłuchany tłum z uwagą wpatruje się w scenę. Osoby na pierwszym planie siedzą na podłodze, z tyłu kolejni uczestnicy zajmują miejsca na amfiteatralnej widowni. Wszyscy oświetleni są równomiernym, delikatnym, pomarańczowym światłem. Z umieszczonego w tylnej ścianie sali projektora wydobywa się jasna wiązka światła.

Fotografia przedstawia roztańczoną publiczność na łące przed Zamkiem. Z lewej strony widoczny fragment narożnika sceny. Na pierwszym planie dwie uśmiechnięte, tańczące kobiety z chustami w rękach.

Roześmiany, kolorowy tłum w czasie koncertu przed Zamkiem. Zdjęcie wykonane zostało ze sceny w kierunku widowni. Radośni ludzie z rękoma w górze pozują do wspólnego zdjęcia. W tle widoczne są elementy infrastruktury festiwalowej - realizatorka i podest dla osób z niepełnosprawnościami oraz fragment skrzyżowania ulicy Święty Marcin i Kościuszki.

Ethnoportowa publiczność w pandemii. Fotografia przedstawia rozmyte sylwetki uczestników jednego z koncertów w 2020 roku, w sanitarnym rygorze. Większość osób ma na twarzach maseczki, siedzą bądź stoją z zachowaniem pewnego dystansu. W centralnym punkcie kadru wyostrzona postać mężczyzny w białej maseczce z doczepionym czerwonym nosem klauna i dorysowanym uśmiechem.

Festiwalowe opaski na plecaku fana (od pierwszej edycji). Bliski kadr ukazuje fragment czarnego plecaka z przypiętymi kolorowymi opaskami festiwalowymi z poprzednich edycji Ethno Portu.

Otwarcie festiwalu w 2009. Kadr z bliska ukazuje cztery osoby stojące na scenie, od lewej: Anna Hryniewiecka (obecna Dyrektorka CK ZAMEK), Marek Raczak (ówczesny Dyrektor CK ZAMEK), Andrzej Maszewski (Dyrektor Festiwalu), Maciej Rychły (festiwalowy konferansjer od pierwszej edycji). Maciej mówi stojąc przy mikrofonie, pozostali przyglądają mu się z szerokimi uśmiechami.

Dyrektor festiwalu wśród zasłuchanej publiczności. Bliski kadr przedstawia grupę uśmiechniętych, zapatrzonych w jednym kierunku ludzi. Osoby na pierwszym planie są nieostre, oblewa je niebiesko-fioletowe światło. W centralnym punkcie fotografii znajduje się wyraźna sylwetka dyrektora festiwalu – Andrzeja Maszewskiego. W tle majaczą rozmazane zabudowania ulicy Święty Marcin.

Biuro festiwalu tuż przed rozpoczęciem kolejnej jego edycji. Przy ustawionych na przeciw siebie biurkach siedzą dwie kobiety, od lewej: Bożena Szota (koordynatorka programu) i Anna Pawłowska (koordynatorka promocji, logistyki i małego ethno). Obie zapatrzone są w monitory swoich komputerów. Na pierwszym planie mały okrągły stolik przykryty kolorowym obrusem. Nad nim widoczne kartki z napisami: „Nie wiem, gdzie jest Andrzej” oraz „Ja też nie wiem!” przypięte do lampek biurkowych. W tle olbrzymie okno, przez które widać krzyże na pl. Adama Mickiewicza i drzewa w parku.

Maciej Rychły, ethnoportowy konferansjer, podczas ekspresyjnej zapowiedzi koncertu. Zdjęcie portretowe ukazuje Macieja o długich, czarnych włosach, ubranego w czarną koszulę, stojącego na czarnym tle. Wyraźnie odcinają się jego jasne dłonie i twarz. W lewej ręce trzyma mikrofon, prawą ma uniesioną. Ekspresja sylwetki oraz mimika pozwalają sądzić, że mężczyzna snuje niezwykle emocjonującą opowieść.

Ekipa techniczna CK ZAMEK podczas montażu sceny w namiocie festiwalowym. Zdjęcie przedstawia siedmiu mężczyzn przeprowadzających prace montażowe na scenie wewnątrz wielkiego, białego namiotu o stalowej konstrukcji. Na scenie, wokół niej i pod nią porozstawiane są liczne elementy techniczne, oświetleniowe i nagłośnieniowe.

HISTORIA / MIEJSCE

W latach 2008–2012 Ethno Port odbywał się w Starym Korycie Warty, zapomnianym, choć położonym w centrum miasta, miejscu. Do czasu podjętej w PRL-u kuriozalnej decyzji, płynęła tam rzeka, a po zmianie jej biegu, teren stał się zaniedbanym, pełnym śmieci i wielkomiejskiego bałaganu obszarem. Zainicjowana przez festiwal rekultywacja przestrzeni zaowocowała pojawieniem się zielonej łąki, na której stanęły scena i koncertowy namiot – miejsca, na których Ethno Port budował swoją wiarygodność i tożsamość. Przeniesienie w 2013 roku festiwalu do siedziby Centrum Kultury ZAMEK było niewątpliwie najtrudniejszą i najbardziej ryzykowaną decyzją w historii imprezy. Na jej podjęcie miało wpływ kilka czynników, wśród których najistotniejsze to: zmęczenie okolicznych mieszkańców hałasem towarzyszącym wydarzeniu oraz zakończenie remontu kompleksu Sali Wielkiej w Centrum Kultury ZAMEK. Udało się. W nowej lokalizacji festiwal nie stracił unikalnej atmosfery, a wykorzystanie potencjału historycznej budowli pozwoliło na wykorzystanie bogatej infrastruktury obiektu i stworzenie trzech wspaniałych przestrzeni koncertowych.