"Wesele" - spektakl - Mediateka CK ZAMEK

„WESELE”

Pierwsza z premier 2017 roku w ramach programu Teatr powszechny.
Po fantastycznej „Niszy” zrealizowanej w 2016 roku przez Janusza Stolarskiego z członkami pracowni teatralnych działających przy „Domach pod fontanną”, artyści postanowili pracować wspólnie dalej, przygotowując kolejny spektakl. Tym razem sięgają po wielką literaturę.

„Ponad sto lat temu Wyspiański w «Weselu» dokonał wiwisekcji polskiego społeczeństwa. Nie oszczędził nikogo. Z szaf powyciągał polskie trupy, rozszarpał stare i nowe rany. Postawił diagnozę, dając szansę na terapię – nikt jej jednak nie podjął. Przeciwnie, obrażeni goście bronowickiego wesela na krakowskiej premierze przeklinali autora. Ponad sto lat…, a dla nas diagnoza Wyspiańskiego wciąż brzmi prawdziwie. Zapraszamy gości na «Wesele».” – Janusz Stolarski.

Spektakl „Wesele” Teatru pod Fontanną został zakwalifikowany do finału konkursu „The Best OFF”. Była to pierwsza edycja konkursu na najlepszy spektakl teatru niezależnego, zorganizowanego przez czasopismo „nietak!t” i portal teatralny.pl. Cieszymy się, że spektakl Teatru powszechnego znalazł się w tak doborowym towarzystwie!

Teatr pod Fontanną

Koncepcja i reżyseria: Janusz Stolarski

Zdjęcie przedstawia pierwszą scenę spektaklu. Biorący w nim udział artyści idą w dół schodami. Na pierwszym planie muzyk grający na akordeonie ubrany jest w ciemne spodnie, białą koszulę i czerwoną czapkę krakowską z pawim piórem. Ma siwy zarost. Za nim idą inni dwaj muzykanci, młodsi, ubrani w białe koszule, ciemne kamizelki i czapki maciejówki. Pierwszy z nich gra na trąbce, drugi na akordeonie. Za orkiestrą podążają aktorzy. Wszyscy są uważnie obserwowani przez kilkudziesięcioosobową publiczność. Tworzy ona półokrąg ciągnący się od lewej strony fotografii ku prawej, przerwany przebiegającymi centralnie schodami. Po lewej stronie otwarte drzwi do Sali Wielkiej pozwalają domyślać się kierunku, w którym zmierza korowód artystów.

Wykonane w szafirowo-różowej tonacji zdjęcie jest tajemnicze. Przedstawia wykonany z pergaminu parawan, osadzony na czarnym, metalowym stelażu. Na dwóch centralnie usytuowanych płaszczyznach widać naszkicowane węglem postaci tańczących ludzi. Umieszczone za parawanem światło rzuca cienie znajdujących się za nim osób. O ich obecności świadczą też, widoczne u dołu, stopy trojga aktorów ubrane w buty – jedyny konkretny, realny akcent na fotografii.

Zdjęcie ukazuje sposób funkcjonowania scenografii spektaklu i relację z publicznością, której część widzimy po lewej stronie. Wpatrzeni uważnie w aktorów widzowie siedzą na odległym planie, na podłodze. Ukazani są w niebieskiej poświacie. Na parkiecie oświetlonym reflektorem stoją cztery postaci. Najbliżej znajduje się mężczyzna w białej koszuli i ciemnych spodniach, trzymający w prawej ręce mikrofon zdjęty ze statywu. Za statywem stoją dwie kobiety odwrócone tyłem. Na głowach mają wysokie, ozdobne czepki weselne. Niższa, ubrana w kolorowy kostium również trzyma mikrofon. Wraz z drugą kobietą, ubraną na ciemno obserwują czwartą postać. To kobieta w okularach przebrana za księdza. Uniesionymi do góry dłońmi obejmuje swój, spoczywający na statywie, mikrofon.

Zdjęcie jest portretem dwóch aktorek. Stojąca bliżej, starsza, ma na sobie kolorowe jasne okrycie i kwietny, wysoki weselny czepek, zawiązany pod szyją. Na twarzy okulary w ciemnej oprawie, a na przegubie lewej ręki zegarek. W dłoniach trzyma uniesiony do wysokości ust mikrofon, zdjęty ze statywu dzielącego fotografię na dwie części. Zamazana postać za starszą kobietą położyła na jej lewym ramieniu rękę. Ma zaczesane do góry kasztanowe włosy, związane z tyłu w tzw. koński ogon. Na ramiona zarzuciła kolorową chustę, w której dominuje czerwień. Zaciśnięte usta, widoczne z profilu jej twarzy, są oznaką skoncentrowania podczas rozgrywającej się sceny spektaklu.

Fotografia składa się z trzech, niejako oddzielnych obrazów wynurzających się z mroku dzięki scenicznemu oświetleniu. U dołu po prawej stronie widzimy głowę i fragment torsu mężczyzny wpatrzonego daleko przed siebie. Ma szpakowate włosy i okrągłą twarz. W centralnej części dwie postaci patrzą w tę samą stronę, co mężczyzna u dołu zdjęcia. Pierwsza z nich stoi pochylona nad drugą, siedzącą na chodziku używanym przez osoby z niepełnosprawnością ruchową. Stojący, ubrany na ciemno mężczyzna ma zarost, a na głowie czapkę przypominającą żydowską jarmułkę. Siedzący, również z brodą i w okularach, ubrany jest w białą koszulę. Lewą dłoń uniósł na wysokość brody. Przy ustach ma zamocowany mikroport. Trzeci obraz, który wyłania się z ciemności, jest oddalony od aktorów. Na odległym planie rzucone z góry światło tworzy jasną elipsę, pośrodku której stoi mikrofon na statywie.

Fotografia przedstawia jedną z ostatnich scen spektaklu, gdy aktorzy, tworząc ponownie barwny korowód, opuszczają Salę Wielką. Mężczyzna stojący tyłem po lewej stronie uniesioną prawą ręką dyryguje pozostałymi postaciami. Centralne miejsce na zdjęciu zajmuje wózek z dyszlem, na którym postawiono drewnianą skrzynię. Przed skrzynią stoi starsza kobieta w okularach, ubrana w kolorowy strój z ozdobnym, wysokim czepkiem. Dłonie oparła na metalowej ramie usytuowanej z przodu wózka. Po drugiej stronie, na skrzyni, przysiadła druga, ubrana na ciemno kobieta, na głowie której widzimy taki sam kolorowy, weselny czepek. Pozostali aktorzy widziani na drugim planie ustawiają się gęsiego, gotowi do wyruszenia w drogę.

Zdjęcie ukazuje jednocześnie scenę spektaklu i usytuowanie części publiczności. Ukryci w mroku widzowie siedzą na podłodze. Ich ukazane w niebieskim świetle sylwetki są ledwo dostrzegalne. Centralną postacią fotografii jest aktor mocno oświetlony teatralnym reflektorem. Ubrany w białą koszulę, dżinsy i kowbojskie buty siedzi na chodziku, jakim posługują się osoby z niepełnosprawnością ruchową. Ma ciemne, krótko przycięte włosy, brodę i wąsy. Jego wzrok zza okularów skierowany jest ponad głowami publiczności. Podobnie jak widownia, słabo widoczna w mroku jest stojąca za aktorem postać. Wyraźnie zarysowane są jedynie jej oparte na uchwytach chodzika dłonie.

Zdjęcie jest uchwyconym z profilu portretem aktorki. Kobieta ma okrągłą twarz, mocno umalowane usta i poprzetykane siwizną, lśniące ciemne włosy. Odchylona do tyłu głowa i wzrok skierowany wysoko nadają ekspresję wypowiadanym do mikrofonu słowom. Jedynym widocznym fragmentem ubioru jest zarzucona na ramiona kolorowa, z dominacją czerwieni, chusta. Kompozycję fotografii uzupełnia rozmazana twarz drugiej kobiety, usytuowanej po lewej stronie. Pomimo nieostrości obrazu widzimy wyraźnie jej uśmiech i rękę spoczywającą na mikrofonie.

Asystenci reżysera: Paweł Nyga i Łukasz Gnioch
Konsultacje dramaturgiczne, przygotowanie i projekcja tekstu: Renata Stolarska
Muzyka: Jacek Hałas
Światła: Arkadiusz Kuczyński, Jacek Raczkowiak
Realizacja dźwięku: Piotr Kazimierz Wiśniewski
Rysowanie na żywo: Aldona Wiśniewska
Aktorzy: Michał Barnaś, Piotr Bekasiak, Tymoteusz Ćwierzyk, Tomasz Dzierżanowski, Łukasz Gnioch, Agnieszka Grabia, Jagoda Gruszczyńska, Jacek Hałas, Julia Hałas, Agnieszka Kamińska, Krzysztof Kowalczyk, Hanna Kubaszewska, Sylwia Marciniuk, Urszula Matuszewska, Joanna Mikołajczyk, Andrzej Nyczke, Paweł Nyga, Marta Pautrzak, Krystyna Pilecka, Michał Przybytkowski, Władysław Rogala, Justyna Romanowska, Urszula Stachowiak, Janusz Stolarski, Magdalena Treichel, Aldona Wiśniewska, Ewa Zajkowska, Zbigniew Zbitkowski
Muzykanci: Jacek Hałas – akordeon, lira korbowa, kalimba, drumla; Antoni Hałas – elektronika, wiolonczela; Jonasz Hałas – trąbka, ligawa; Jakub Hałas – akordeon
Produkcja: CK ZAMEK w Poznaniu
Premiera: 25.05.2017 r.

Więcej o spektaklu na stronie CK ZAMEK: https://ckzamek.pl/wydarzenia/982-wesele-rez-janusz-stolarski-teatr-pod-fontanna/
Recenzja magazynu Teatralia: https://www.dawne.teatralia.com.pl/bez-slubu-ale-weselem-wesele/
Recenzja portalu teatralny.pl: http://teatralny.pl/recenzje/bez-taryfy-ulgowej-niestygmatyzujaco,2081.html

„Wesele” – spektakl