Przestrzeń potrzebna do stworzenia Dzielnicy Zamkowej, zwanej też Dzielnicą Cesarską, powstała po wyburzeniu murów Twierdzy Poznań na początku dwudziestego wieku. Niemiecki urbanista Joseph Stübben zaprojektował ring, czyli pierścień składający się z obwodnic otaczających centrum miasta. Jego częścią było powstanie nowej Dzielnicy Cesarskiej, której centralnym punktem stał się Zamek Cesarza Wilhelma II. Zrealizowano nową reprezentacyjną dzielnicę złożoną z gmachów użyteczności publicznej. Miały one prezentować XIX-wieczną wizję niemieckości.

Pierwotnie na I piętrze południowego skrzydła dawnej mieszkalnej części zamku znajdował się apartament cesarski. Składał się z czterech pomieszczeń: gabinetu, pokoju przyjęć, Pokoju Norweskiego pełniącego funkcję przedpokoju oraz pokoju adiutanta. Na przedłużeniu Korytarza Cesarskiego, obok gabinetu, mieścił się hol-refektarz służący jako palarnia. Wnętrze to, podobnie jak wiele innych, odwoływało się do przestrzeni historycznych. Palarnia przypominać miała Wielki Refektarz zamku w Malborku.
Pokojom cesarskim nadano formę łączącą trendy wnętrzarskie z początku XX wieku z elementami stylizowanymi. W gabinecie cesarza uwagę zwracał kamienny rzeźbiony kominek. Charakterystycznym elementem był też pulpit pisarski, którego siedzisko stanowiło siodło. Najciekawszym pomieszczeniem był jednak Pokój Norweski. Wystrój i wyposażenie jego wnętrza to kompilacja zapożyczeń z istniejących zabytków Norwegii i Islandii.

W okresie międzywojennym pomieszczenia te, w niezmienionej formie, służyły jako apartament głowie państwa polskiego. W czasie wojennej przebudowy zamku zmieniono układ, funkcję i wystrój sal, urządzając apartament przeznaczony dla Adolfa Hitlera.

Pierwszym pomieszczeniem od strony zachodniej stał się przedpokój, nazywany dziś Pokojem Marmurowym. Zastosowano tu tynkowane ściany z ornamentem kandelabrowym nawiązującym do stylu empire, posadzkę natomiast wykonano z szarozielonego marmuru. Na uwagę zasługują również osłonki na grzejniki w formie kutych ażurowych drzwiczek pokrytych szlagmetalem.
Kolejne wnętrze to Pokój Brzozowy, który w czasie wojny miał pełnić funkcję salonu. Podobnie jak opisywany wyżej Pokój Jesionowy pomieszczenie to utrzymano w stylu statków parowych. Tu jednak brzozowa boazeria nie jest zdobiona intarsją. Nie zastosowano również okleiny wykorzystującej naturalny rysunek drewna. Centralne miejsce w pokoju zajmuje marmurowy kominek, nad którym widnieje płycina przeznaczona z pewnością na obraz. Elementem podwieszanego sufitu jest obszerna faseta zdobiona stylizowanymi palmetami. Ciekawostkę stanowi mosiężna puszka umieszczona w parkiecie tuż przed kominkiem. Była to oprawa gniazda elektrycznego używanego wraz z meblami stojącymi w tym miejscu.
Trzecim pomieszczeniem w amfiladzie jest Pokój Orzechowy, który stworzono jako jadalnię Hitlera z przeznaczeniem dla 24 osób. Zastosowano tu bardziej złożony niż w Pokoju Brzozowym układ boazerii oparty na zasadzie wielkiego porządku z antykizującym meandrem we fryzie. Do wykończenia boazerii użyto oklein z kilku gatunków drewna, w tym orzecha. Na uwagę zasługują meble wbudowane w boazerię, których przeznaczenie wiąże się ściśle z funkcją pomieszczenia. Ich forma jest spójna z innymi obiektami zaprojektowanymi w czasie II wojny światowej do poznańskiego zamku. Ciekawe jest natomiast użycie ciemnozielonego marmuru niezastosowanego w innych miejscach. Podwieszany sufit ozdobiono zgeometryzowanymi symbolami solarnymi podkreślonymi początkowo polichromią. Od strony wschodniej jadalni towarzyszył kredens. Urządzono go w miejscu zlikwidowanej cesarskiej audiencyjnej klatki schodowej. Do pomieszczenia dochodziła winda zainstalowana podczas przebudowy, służąca komunikacji z kuchnią mieszczącą się w suterenie.

Pokój Mahoniowy powstał w czasie wojennej przebudowy zamku. Od końca 1943 roku pełnił funkcję gabinetu Arthura Greisera. Wystrój pomieszczenia utrzymany jest w stylu statków parowych z zastosowaniem podwieszanego sufitu w formie stropu kasetonowego. Intarsjowaną boazerię wykonano z kilku gatunków drewna, w tym mahoniu, brzozy i dębu. Dekoracja na ścianach przedstawia gałązki dębu wraz z żołędziami oplecione stylizowaną wstęgą, na suficie natomiast ukazano panoplia. W boazerii znajduje się troje drzwi. Pojedyncze, od strony północnej, prowadziły do niewielkiego korytarza, w którym można było wezwać windę. Pierwsze drzwi po stronie południowej kierowały do pomieszczenia socjalnego, drugie, położone bliżej okien, skrywały sejf.

Sala pod Zegarem mieści się we wnętrzu wieży zegarowej dokładnie nad Salą Kominkową. Powstała w czasie wojennej przebudowy po likwidacji zamkowej kaplicy. Od końca 1943 roku pełniła funkcję sali narad, wchodząc w skład kompleksu pomieszczeń przeznaczonych dla Arthura Greisera. Podobnie jak w przypadku innych pomieszczeń, sala ma drewniany wystrój. Uwagę zwracają okna z trzech stron: od wschodu, południa i zachodu. Ciekawy jest także fryz złożony z par kroksztynów. Obecnie pomieszczenie służy jako kameralna sala koncertowo-widowiskowa.